Hantaro Nagaoka

Bugünkü yazımızda Hantaro Nagaoka'in büyüleyici dünyasını keşfetmek istiyoruz. Hantaro Nagaoka, ortaya çıkışından günümüz toplumu üzerindeki etkisine kadar farklı alanlarda odak ve tartışma konusu olmuştur. Bu makale boyunca onun zaman içindeki gelişimini, birçok yönünü ve yaşamın farklı yönleri üzerindeki etkisini inceleyeceğiz. Ayrıca, mevcut bağlamdaki alaka düzeyini ve geleceğe yönelik potansiyelini de analiz edeceğiz. Hantaro Nagaoka bizi her zaman şaşırtmaya devam eden büyüleyici bir konudur ve bu makale aracılığıyla bu konunun hayatımızdaki önemine ve anlamına yeni bir ışık tutmayı umuyoruz.

Hantaro Nagaoka
Doğum19 Ağustos 1865(1865-08-19)
Ōmura, Nagasaki
Ölüm11 Aralık 1950 (85 yaşında)
Tokyo
MilliyetJapon
Kariyeri
DalıFizik
Tokyo'daki Bilim Müzesi'ndeki Nagaoka rölyefi.

Hantaro Nagaoka (長岡 半太郎, Nagaoka Hantarō, 19 Ağustos 1865 – 11 Aralık 1950) Japon fizikçi ve Meiji döneminde Japon fiziğinin öncüsü.

Hayatı

Nagaoka, 19 Ağustos 1865'te Japonya'nın Nagazaki kentinde doğdu ve Tokyo Üniversitesi'nde eğitim gördü. 1887'de fizik bölümünden mezun olduktan sonra Nagaoka, konuk bir İskoç fizikçi Cargill Gilston Knott ile manyetizmanın erken sorunları, yani sıvı nikeldeki manyetostriksiyon üzerinde çalıştı. 1893'te Nagaoka, Berlin, Münih ve Viyana üniversitelerinde eğitimine devam ettiği Avrupa'ya gitti. Orada aldığı Satürn'ün halkaları üzerine dersler ve Ludwig Boltzmann ile Kinetik Gazlar Teorisi üzerine bir kurs, Nagaoka'nın daha sonraki işlerinde yansıyacaktı. Nagaoka, 1900'de Paris'teki Birinci Uluslararası Fizikçiler Kongresi'ne katıldı ve burada Marie Curie'nin Nagaoka'nın atom fiziğine olan ilgisini uyandıran radyoaktivite üzerine konferansını duydu. Nagaoka, 1901'de Japonya'ya döndü ve 1925'e kadar Tokyo Üniversitesi'nde fizik profesörü olarak görev yaptı. Tokyo Üniversitesi'nden emekli olduktan sonra Nagaoka, RIKEN'e baş bilim adamı olarak atandı ve 1931'den 1934'e kadar Osaka Üniversitesi'nin ilk başkanı olarak görev yaptı.

Satürn atom modeli

1900'e gelindiğinde fizikçiler atomun yapısı için yeni modeller düşünmeye başladılar. Yakın zamanda JJ Thomson'un negatif yüklü elektronu keşfi, nötr bir atomun aynı zamanda zıt bir pozitif yük içermesi gerektiğini ima etti. 1904'te Thomson, Atomun pozitif elektrifikasyon küresi olduğunu ve içinde elektronların bir kekdeki üzümler gibi olduğunu öne sürdü.

Nagaoka, Thomson'ın modelini zıt yüklerin aşılamaz olduğu gerekçesiyle reddetti. 1904 yılında, Nagaoka, bir alternatif gezegensel atom modeli önerdi, bu modelde atom pozitif yüklü bir merkeze ve etrafında Satürn'ün halkaları gibi dönen elekronlara sahipti.[1]

Nagaoka'nın modeli iki tahminde bulundu:

  • çok büyük bir atom merkezi (büyük kütleli bir gezegen benzetmesiyle)
  • merkezin etrafında elektrostatik kuvvetlerle bağlanmış elektronlar (Satürn'ün etrafında dönen yerçekimi kuvvetleriyle bağlanmış halkala benzetmesiyle).

Her iki tahmin de, Ernest Rutherford tarafından, Nagaoka'nın modelinden de bahseden atom çekirdeğinin önerildiği 1911 tarihli makalesinde doğrulandı. Ancak modelin diğer detayları yanlıştı. Özellikle, elektrik yüklü halkalar, itici kesinti nedeniyle kararsız olacaktır. Nagaoka, 1908'de önerdiği modeli terk etti.

Rutherford ve Niels Bohr, 1913'te daha uygulanabilir Bohr modelini sundu.

Diğer işler

Nagaoka daha sonra spektroskopi ve diğer alanlarda araştırma yaptı. 1909'da solenoidlerin endüktansı üzerine bir makale yayınladı.[2] 1929'da meteor patlaması iletişimini tanımlayan ilk kişi oldu.[3]

Ödüller ve takdirler

Kaynakça

  1. ^ A Short History of Nearly Everything. Broadway Books. 2003. ISBN 0-7679-0817-1. 
  2. ^ Nagaoka (6 Mayıs 1909). "The Inductance Coefficients of Solenoids" (PDF). Journal of the College of Science. Tokyo, Japan: Imperial University. 27 (6): 18. 17 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 1 Kasım 2020. 
  3. ^ Hantaro Nagaoka (1929). "Possibility of the radio transmission being disturbed by meteoric showers". Tokyo Imperial Academy, Proceedings. 5 (6): 233-236. doi:10.2183/pjab1912.5.233.  Cited in Bibliography on meteoric radio wave propagation. Washington: U.S. National Bureau of Standards. 1961. ss. 76. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2014. 

Dış bağlantılar