Henaeli Mison

Bu yazımızda Henaeli Mison konusunu farklı açılardan ele alarak konuya geniş ve eksiksiz bir bakış açısı sunacağız. Bu doğrultuda Henaeli Mison'in farklı yönlerini keşfedeceğiz, çeşitli alanlardaki etkisini analiz edeceğiz ve mevcut bağlamda anlamı ve alaka düzeyi üzerine derin bir yansıma sunacağız. Bu makale, kökeninden evrimine, toplum üzerindeki etkisine ve diğer ilgili konularla olan ilişkisine kadar, Henaeli Mison'in bilgisine ve anlaşılmasına kapsamlı ve zenginleştirici bir şekilde katkıda bulunmayı amaçlamaktadır.

Henaeli Mison veya Chenaeli Myson (/ˈmaɪsən, ˈmaɪsɒn/; Grekçe: Μύσων ὁ Χηνεύς; fl. MÖ. 6. yy), “Chenli” olarak da anılan Myson, Platon‘a göre Yunanistan'ın Yedi Bilgesi’nden biriydi. Bir çömlek imalathanesi işleten ve Pan Ressamı da dahil olmak üzere Maniyeristlerin çoğuna ilham veren ve onlara öğretmenlik yapan 5. yüzyıl Atinalı Myson ile karıştırılmamalıdır.

Biyografi

Hermippus'tan alıntı yapan Sosikrates'e göre Myson, ülkesinin tiranlarından Strymon'un oğluydu.[1] Tüm kaynaklar Myson'un sıradan bir çiftçi olduğu konusunda hemfikir olsa da doğum yeri ve ikamet ettiği yer konusunda farklılıklar vardır. Chen köyünde yaşadığı söylenir, ancak burası çeşitli şekillerde Laconia veya Girit'te yer almaktadır. Ayrıca "Oetalı" olduğu söylenir ki bu da Oeta Dağı'na bir gönderme gibi görünmektedir; ancak bu gönderme bazen “Etea” olarak okunur ki bu da yine Laconia'da ya da Crete'de olabilir.[2] 97 yaşında ölmüştür.[1]

Protagoras adlı eserinde Platon, Stobaeus tarafından otorite olarak Phaleronlu Demetrius'u gösteren Periander yerine Chenli Myson'u Yunanistan'ın Yedi Bilgesi'nden biri olarak listeler. Eudoxus da Myson'u listeler, ancak onun yerine Cleobulus'u atlar.

Delphi Kahini, Anacharsis ona danıştığında Myson'u tüm insanların en bilgesi ilan etmiştir:

Oeta'daki Chen'den Myson; bu o
Bilge yüreklilikte kim seni aşar;[1]

Alıntılar

“Gerçekleri argümanların ışığında değil, argümanları gerçeklerin ışığında araştırmalıyız.”[1]

Notlar

  1. ^ a b c d Diogenes Laërtius. Lives of the Eminent Philosophers. Translated by Robert Drew Hicks. Cambridge: Harvard University Press. Volume 1. 1982. Page 113
  2. ^ Diogenes Laërtius 1.106-108; see also James Adam, Platonis Protagoras, page 159. Cambridge University Press 1893; Diodorus Siculus, de Virt. et Vit. p. 551; Pausanias, X 24.1; Clement of Alexandria Stromata. i. p. 299.; Stephen of Byzantium, χην and ητια.

Kaynakça