Kendini ateşe verme

Bu yazıda Kendini ateşe verme'in modern toplum üzerindeki etkisini araştıracağız. _Var1 siyasetten popüler kültüre kadar farklı alanlarda geniş bir tartışma yarattı. Etkisi dünya çapında yayıldı, toplumun farklı kesimlerinde çelişkili görüşler yarattı ve tutkuları uyandırdı. Bu analiz boyunca, Kendini ateşe verme'i mevcut gerçekliğimizle bu kadar alakalı kılan farklı yönlerin yanı sıra gelecekteki olası evrimini de inceleyeceğiz. Kökenlerini, gelişimini ve insanların günlük yaşamlarındaki rolünü derinlemesine inceleyeceğiz. Uzmanlarla yapılan röportajlar, istatistiksel veriler ve somut örneklerle bu makale, Kendini ateşe verme'in çağdaş toplum üzerindeki etkisine ışık tutmayı amaçlıyor.

Kendini ateşe verme ya da kendini yakma, bir bireyin kendisini üzerine benzin veya başka bir yanıcı sıvı döküp çakmak ya da kibrit ile yakarak öldürme eylemidir. Çoğunlukla protesto olarak yapılır ve yüzyıllar boyunca en aşırı protesto yöntemi olarak kabul edilmektedir. Dinî ya da politik bir protesto olabilmekle beraber sadece intihar amaçlı olarak da yapılabilmektedir.

Thích Quảng Đức'un kendini yakması

Etkileri

Kendini yakanlar, kendilerini ateşe vermeden önce sıklıkla yanıcı maddeler kullanır. Bu, kendini yakan insanların kendilerini korumayı reddetmeleriyle birleştiğinde, daha sıcak alevler ve daha derin, daha kapsamlı yanıklara yol açar.[1] Çoğu zaman ekstremitelerin amputasyonuna yol açar.[2]

Kendini yakma, dayanılmaz derecede acı verici olarak tanımlanmıştır. Daha sonra yanıklar şiddetli hâle gelir, sinirler yanar ve kendini yakan kişi yanık bölgelerde hissini kaybeder. Bazı kendi kendini yakanlar, zehirli yanma ürünleri, sıcak hava ve alevlerin solunması nedeniyle eylem sırasında ölebilir.[3]

Bazı kendini yakma vakaları

Tunus

Ana madde: Muhammed Buazizi

Tunuslu seyyar satıcı Muhammed Buazizi, 17 Aralık 2010'da kendisini yakarak intihar girişiminde bulundu. Bu olayın tesiri ile Tunus halkının ayaklanması üzerine 23 yıldır ülkeyi yöneten Zeynel Abidin Bin Ali ülkeden kaçmıştır. Bu olay aynı zamanda diğer Arap ülkelerindeki ayaklanmaları teşvik etmiştir.

Türkiye

  • 10 Ağustos 1982'de, 61 yaşında Ermeni asıllı Hristiyan Türk Artin Penik, Ermeni terör örgütü Asala'yı protesto etmek için Taksim Meydanı'nda kendisini ateşe verdi.
  • Şubat 2020'de bir süredir işsiz olan Adem Yarıcı Hatay Valiliği önünde “Çocuklarım aç, iş istiyorum anlamıyor musunuz?” diye bağırdıktan sonra kendisini ateşe verdi.[4][5]
  • 19 Ağustos 2020'de 24 yaşındaki Serhat A., Samsun otogarında "Ben bir şerefsizlik yaptım" diye bağırarak üstüne 1.5 litre benzin dökerek kendisini ateşe verdi, daha sonrasında hastanede öldü.[6][7]

Almanya

  • 26 Mayıs 1982'de, 26.doğum gününden sadece 5 gün önce, Almanya'da yaşayan bir Türk olan Semra Ertan Türklerin yaşadığı ırkçılığı protesto etmek için kendisini ateşe verdi.[8]

Amerika

ABD

  • 1965 sonrasında Vietnam Savaşı'nı protesto etmek için birçok kişi kendisini ateşe vermiştir.
  • 3 Kasım 2006'da, Malachi Ritscher isimli bir kişi Irak Savaşı'nı protesto etmek için Chicago'da kendisini yakarak öldürmüştür.[9]

Avusturya

  • 1786'da bir çiftçi, imparator 2. Joseph'in kaldırdığı tatilleri protesto etmek için kendisini ateşe vermiştir.[10]

Bulgaristan

2013-2014 yılları arasında Bulgaristan'da kendini ateşe verme olayları artış göstermiştir.[11]

İtalya

2012-2013 ulusal borç krizinde toplam 6 kişi kendisini ateşe vermiştir.[12][13][14][15][16]

  • Vergi kaçırdığına dair iddialara karşı, 58 yaşındaki bir adam Bologna vergi ofisinin önünde kendisini ateşe verdi, intihar notunda "Ben her zaman vergilerimi öderim" yazmaktaydı.

Rusya

  • 2 Ekim 2020'de Rus gazeteci Irina Slavina, Nizhny Novgorod şehrindeki Gorkovskaya metro istasyonunun önünde kendisini ateşe vermiştir.[17]

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ Santa Maria, Cara (9 Nisan 2012). "Burn Care, Self-Immolation: Pain And Progress". Huffington Post. 12 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2021. 
  2. ^ Alpert, Emily (15 Şubat 2012). "What happens after people set themselves on fire?". The Los Angeles Times. 17 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2021. 
  3. ^ Tvaruzkova, Lucie (26 Nisan 2003). "What does death by burning mean?". The Guardian. 12 Haziran 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2021. 
  4. ^ "Arşivlenmiş kopya". 1 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2020. 
  5. ^ "Arşivlenmiş kopya". 27 Eylül 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2020. 
  6. ^ "Arşivlenmiş kopya". 30 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2020. 
  7. ^ "Arşivlenmiş kopya". 21 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Kasım 2020. 
  8. ^ Vor 30 Jahren: Türkin verbrennt sich auf St. Pauli 13 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., auf migazin.de
  9. ^ "Arşivlenmiş kopya". 20 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2020. 
  10. ^ Graitl (2012), S. 38.
  11. ^ "Tödlicher Ausweg" (Almanca).  27 Mart 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "Arşivlenmiş kopya". 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Kasım 2020. 
  12. ^ zeit.de 6. April 2012: Macht die Krise Italien depressiv? 17 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  13. ^ derstandard.at 11. August 2012: Selbstverbrennung vor Parlament in Rom 17 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  14. ^ nachrichten.at 21. August 2012: Arbeitsloser Italiener zündete sich selbst an
  15. ^ Euronews 6. Februar 2013: Proteste gegen Kredithaie: Selbstverbrennung in Mailand 17 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  16. ^ "Selbstverbrennung wegen Zwangsräumung" (Almanca). 17 Mayıs 2013. 22 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  17. ^ "Главный редактор нижегородского издания KozaPress Ирина Славина подожгла себя у здания МВД". Meduza. 3 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2020.