Sosyal aylaklaşma

Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. Lütfen ilgili maddelerden bu sayfaya bağlantı vermeye çalışın. (Kasım 2024)

Bu maddede birçok sorun bulunmaktadır. Lütfen sayfayı geliştirin veya bu sorunlar konusunda tartışma sayfasında bir yorum yapın. Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. Maddeyi, Vikipedi standartlarına uygun biçimde düzenleyerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Gerekli düzenleme yapılmadan bu şablon kaldırılmamalıdır. (Ekim 2024) Bu maddenin listelenen kaynaklarından bazıları güvenilir olmayabilir. Lütfen daha iyi, daha güvenilir kaynaklar arayarak bu maddeye yardımcı olun. Güvenilir olmayan kaynaklar sorgulanabilir veya silinebilir. (Ekim 2024) (Bu şablonun nasıl ve ne zaman kaldırılması gerektiğini öğrenin)

Sosyal Aylaklaşma (İngilizce: Social Loafing), bireylerin bir grup içinde çalışırken, bireysel çaba ve sorumluluklarının belirgin olmadığı durumlarda, tek başına çalıştıkları zamana göre daha az çaba göstermeleri durumu olarak tanımlanır. Sosyal psikoloji alanında sıkça araştırılan bu kavram, bireylerin grup içindeki performanslarının, bireysel performanslarından daha düşük olabileceğini öne sürer.

Sosyal aylaklaşma^[1] ilk olarak 1913 yılında Max Ringelmann^[2] adlı bir Fransız ziraat mühendisi tarafından fark edilmiştir. Ringelmann, bir grup halinde halat çekme deneylerinde, bireylerin bir grup içinde daha az fiziksel çaba sarf ettiklerini gözlemlemiştir. Bu durum, daha sonra sosyal psikoloji araştırmacıları tarafından "Ringelmann Etkisi" olarak adlandırılmıştır.

Sosyal aylaklaşmanın^[3] temel nedenlerinden biri, bireylerin grup içinde sorumluluğu diğer grup üyelerine devretme eğilimidir. Grup içinde bireysel katkının fark edilmemesi ya da değerlendirilememesi durumu, bazı bireylerin çaba göstermemeye başlamasına yol açabilir. Bu olgu, özellikle büyük gruplarda ya da görevlerin yeterince açık ve net olmadığı durumlarda daha sık gözlemlenir.

Grup içinde bireylerin sorumluluğu paylaştığını hissetmesi, kişisel çaba gereksinimini azaltabilir.

Grup büyüdükçe bireylerin katkılarının gözden kaçma olasılığı artar ve bu da sosyal aylaklaşmaya^[4] neden olabilir.

Bireyler, grup içindeki diğer üyelerin katkılarını yeterince değerli görmediklerinde ya da kendi katkılarının fark edilmeyeceğini düşündüklerinde motivasyonlarını kaybedebilirler.

Sosyal aylaklaşmayı önlemek için, grup üyelerinin bireysel katkıları ölçülebilir hale getirilmelidir. Ayrıca, grup içindeki her bireye belirli sorumluluklar verilmesi ve bu sorumlulukların açıkça tanımlanması, sosyal aylaklaşmanın etkilerini azaltabilir.

Örnek: Bir grup proje çalışmasında, eğer bir birey kendi katkısının grup tarafından fark edilmeyeceğini düşünüyorsa ya da iş yükünü diğer grup üyelerine devredeceğini hissediyorsa, daha az çaba gösterebilir. Ancak, bireysel katkıların değerlendirildiği ve açıkça geri bildirim verildiği bir durumda, sosyal aylaklaşma azalır.