Saluen

Bugün Saluen toplumun farklı alanlarıyla ilgi kazanan bir konudur. Etkisi birçok sektöre yayıldı ve etkileri ve sonuçları konusunda tartışmalara ve ihtilaflara yol açtı. Saluen, ekonomik alanlardan sosyal alanlara kadar, etkisini daha iyi anlamaya çalışan ve karşılaştığı zorluklara çözüm bulmanın yollarını arayan uzmanların ve vatandaşların dikkatini çekti. Bu makalede, Saluen'in anlamını, kapsamını ve sonuçlarını kapsamlı bir şekilde inceleyeceğimiz gibi, zorlukların üstesinden gelmek için olası stratejileri de inceleyeceğiz.

Saluen
Saluen Nehri ve su toplama alanı
Saluen Nehri ve su toplama alanı
Konum
Ülke(ler) Çin Çin
Myanmar Myanmar
Tayland Tayland
Genel bilgiler
Kaynak Tibet, Çin
Ağız Andaman Denizi
Uzunluk 2.815 km

Saluen Nehri, Çin'de Nu Nehri olarak bilinir, Myanmar'daki en uzun nehirdir.

Etimoloji

"Saluen" ismi, nehrin Birmanca isminin transkripsiyonudur (သံလွင်မြစ်; Birmanca telaffuz: ). Myanmar Hükûmeti'nin nehre verdiği resmî İngilizce çeviri ise "Thanlwin"dir.[1] Nehrin diğer yerel dillerdeki isimleri ise şöyledir: Tayca: แม่น้ำสาละวิน; Doğu Pwo dili: ကၟံင့်ယှောတ်ခၠေါဟ်; S'gaw Karen dili: ဃိၣ်လီၤကျိ; ve Mon dili: သာန်လာန် .

Çin'de bu nehir Nu Nehri ya da "Nujiang" (Çince: 怒江; pinyin: Nù Jiāng) olarak bilinir. Bu isim, bölgede Nu halkından çok sayıda insanın yaşamasından kaynaklanır.[2] Yünnan'daki Dai halkı üyeleri arasında ise "Hong" Nehri olarak bilinir (Tai Nuea dili: ᥑᥨᥒᥰ xoong; Tai Long dili: ၶူင်း xuung). Nehrin Tibet'ten geçen üst kısımları Tibetlilerin arasında "Nagqu" olarak bilinir (Tibetçe: ནག་ཆུ, Wylie: nag chu, ZYPY: Nagqu, kelime anlamıyla "kara nehir", Çince: 那曲; pinyin: Nǎ qū).

Kaynakça

Wikimedia Commons'ta Saluen ile ilgili ortam dosyaları mevcuttur.
  1. ^ "Eighth United Nations Conference on the Standardization of Geographical Names. Writing Systems: Romanization. Government of the Union of Myanmar Notification 5/89" (İngilizce). Myanmar Hükümeti. 27 Ağustos 2002. 
  2. ^ Chellaney, Brahma (15 Eylül 2011). Water: Asia's New Battleground. Georgetown University Press. ss. 260-. ISBN 978-1-58901-771-9. 3 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Eylül 2011.