Şu anda Gültekin Samanoğlu toplumda önemli bir ilgi kazanmış bir konudur. Etkisi günlük yaşamın farklı yönlerinde fark edildi ve çeşitli alanlarda tartışmalara yol açtı. Kişisel, akademik veya profesyonel düzeyde olsun, Gültekin Samanoğlu hem ilgi hem de belirsizlik uyandırarak geniş bir yelpazedeki insanların dikkatini çekmeyi başardı. Bu makalede, bugün çok alakalı olan bu konuya geniş ve eleştirel bir vizyon sağlamak amacıyla Gültekin Samanoğlu'in kökenini, gelişimini ve sonuçlarını analiz ederek Gültekin Samanoğlu'in farklı yönlerini kapsamlı bir şekilde inceleyeceğiz.
Gültekin Samanoğlu (Gerçek adı Gültekin Samancı; d. 2 Kasım 1927, Konya - ö. 11 Nisan 2003, İstanbul), Türk şair ve yazar. 1948'den önceki şiir denemelerinde "Nuri Fehmi Gûltekin" imzasını kullanmıştır.[1]
Ortaöğreniminin ilk yılını Konya'da ikincisini ise İstanbul'da tamamladı ve üçüncü sınıftan itibaren de Konya Askeri Ortaokulu'na devam etti. 1947'de Kuleli Askeri Lisesi'nden, 1949'da ise Harp Okulu'ndan mezun olan Samanoğlu, 1951-1952 yılları arasında meslekî eğitim için Batı Almanya'ya gönderildi. Daha sonra İskenderun, Gaziantep ve İslahiye'de ordu donatım subayı olarak görev yapan Samanoğlu, 1959 yılında ordudan ayrılarak Turizm Bakanlığı'nda çalışmaya başladı. 1960 yılında, bakanlıkta müşavirlik ve yayınlar müdürlüğü görevlerinde bulundu. İstanbul'da, kuruluşundan itibaren çalıştığı Basın İlan Kurumu'nda altı yıl genel müdür yardımcısı ve otuz yıl da genel müdür olarak görev yaptı.[1]
1948'de Çınaraltı dergisinde "O Kadın" adlı ilk şiiri yayımlanan Samanoğlu, 1959 yılından itibaren şiirlerinin sürekli yer aldığı Hisar dergisi şairleri arasında yer aldı. Kısa bir zaman sonra, derginin yazı kurulunun üyelerinden biri olarak derginin yönetimine de katıldı. Şiirleri ağırlıklı olarak bu dergide yayımlansa da, Türk Dili ve Türk Yurdu gibi dergilerde de çeşitli şiirleri yayımlandı. Türk Edebiyatı dergilerinde yayımlandı.[1]
11 Nisan 2003'te İstanbul'da ölen Samanoğlu, Karacaahmet Mezarlığı'nda toprağa verildi.